Nurgün Özmelek, “Öteki Duvar” adlı ilk kişisel sergisini 22–30 Ekim 2011 tarihleri arasında PASAJist Beyoğlu’nda açıyor.  Nurgün Özmelek’in işleri, toplumsal cinsiyet sorunsalı üzerinde yoğunlaşıyor. Duvarı eril iktidar söyleminin bir sembolü olarak ele alan Özmelek, onda delikler ve yarıklar açıyor. Böylece duvar asıl işlevini yitiriyor, ötekileşiyor. Türk Dil Kurumu Sözlüğü duvarı, koruyan, ayıran, sınırlayan, engelleyen, hapseden dikey bir düzlem olarak tarif ediyor. Öyleyse şöyle de denebilir: Duvarlar, kurulmuş olan sistemin aynen devam etmesi için gereklidir. “Kadınlar” der Virginia Woolf, milyonlarca yıldan beri evde oturuyorlar. Öyle ki yaratıcı güçlerini zamanla duvarlar emiyor…” “Aslında duvarların her zaman görünür olması da gerekmez” diyor Özmelek ve şöyle devam ediyor: “Önce korkuyu akıtırlar içimize, sonra korunmak için çoğu zaman kendi duvarlarımızı kendimiz öreriz. Duvarlar yaşam alanımızı belirler, davranışlarımızı tanımlar. Duvarlar kadınları cinsiyetine uygun davranmaya, korunaklı alanlarda yaşamaya, alçakgönüllü üretime, uzlaşmaya, geleneği korumaya, bakışlardan korunmaya yönlendirir. Duvarların içinde yaşayanlardan kaderine razı olmaları, susmaları, sabretmeleri, erdemli olmaları beklenir. Pek çoğu içerdeki edilgen yaşamla uzlaşma yoluna gider. Görünmez duvarların içinde kabullenişin kaderini yaşar. Oyalanır durur.” Özmelek şöyle devam ediyor: ”Duvar benim mitimde eril iktidar söyleminin kadının üzerinde kurmuş olduğu baskıyı temsil ediyor. Bu duvarda açılan her delik, o duvarın işlevini yitirmesine sebep oluyor. Duvar, ötekine dönüşüyor, kadınlaşıyor. Aynı zamanda, farklı biçimde görünen her delik/yarık, farklı birdişi kimliğe farklı bir döl yatağına, farklı bir dünyaya, farklı bir geleceğe referans veriyor”.

​