Garbelotto’nun tuvallerinden yapılmış dokumaları, kendiliğinden bir uzamı temsil ediyor ve çevresindeki her şeyi bir ütopya oyunuyla, bizim mantık çerçevemize uymayacak, sadece esrarengiz fraktal şekiller aracılığıyla anlaşılabilir şekilde bastırıyor. Doğa hiç bitmeyen döngüsünde fraktalleri bir düzen olarak kullanıyor. “Bulutlar küre değildir – diyordu fraktal geometrinin kurucusu, Mandelbrot, – dağlar koni değil, kıyılar da daire değildir.”

 

Molinari’nin resmi, atölyesinden başlayarak tüm alanı boydan boya geçiyor. Tuval Amerikan soyut ressamlarında olduğu gibi yerde, ama Molinari’nin ellerinde kocaman çin fırçaları var. Sanatçı alanı ölçmek yerine esaslı ve ezici hareketleriyle, aynı sınırlarda zorladığı renkleri tuvalin sınırlarından taşırarak ve bu dinamik gerilim aracılığıyla kendi anlam dengesini bularak alanı istila ediyor. Bu bir ritm ve uzam buluşması.

 

Molinari ve Garballotto çok fonksiyonlu mekan PASAJist’in, İstanbul’un merkezindeki deneysel bağımsız sanata adanmış odasında buluşuyor. Bu buluşma bir kez daha diğerleriyle ilişki halindeki kendinizi düşünmek, dünya ile ilgili düşüncenize şekil vermek, bulutların parlaklığı aracılığıyla uzama bir iz bırakmak için.